... اکنون یکی از نقاشان بزرگ معاصر، در مکزیک است. ایران درّودی که دیدگاههای متفاوتی را از فرهنگ چند هزار ساله ی خود به ارمغان آورده است. 

بعضی سبک او را در حد فاصل بین سورئالیسم و سمبولیسم توصیف می کنند و برخی دیگر هر دو اطلاق را صحیح می دانند. حقیقت، اما، این است که درّودی از طبقه بندی شدن در چارچوب ها و سبک ها گریزان است، چرا که ضمن ترسیم جهان تصاویر ذهنی و رویاهای بلند پرواز خود در میان گل های روییده در دورنماهای غریب نورانی، مفاهیمی برخاسته از فرهنگ خود را بیان می دارد که درک آنها در هیچ قالبی نمی گنجد. 
از این رو، من او را یک هنرمند «آزاد» می خوانم، که تصاویری از کمال و اعتلا می آفریند. در عین حال که رها از هر قیدی به سوی نقطه ای که هدف قرار داده یا آفریده است راه می پوید. جهانی اعجاب انگیز و جادویی که در آن شادی و غم، تهور و تواضع، خون و گل به یکدیگر جوش می خورند و واقعیت و رویا در هم می آمیزند. 

تصویر پردازی غنی او از فضایی غیر واقعی و تاثیرهای ظریف و گذرای موسیقی سرشار است. او بدین سان رنگ ها را به آواز وا می دارد. صوت تصاویر او از تک مضراب نرم تا غرش خوف انگیز و سکوت غمبار کویر را در بر می گیرد، در حالی که جهان غیر واقعی و تخیلی او از رویا به واقعیت خشن هیروشیما رو می کند. 

«رگ های ما، رگ ها زمین» او به جز «چشمه های خون شیطان» خودمان نیست، که برای او مناهی تلقی نمی شود. این هنرمند، که محدویتی نمی شناسد، برای خود جایی گشوده است که در واقع از مهارت او در کاربرد زبان تصویری نشأت می گیرد. نکته متمایز در مکزیک، شعله ای است که این هنرمند ملهم از تمدنی کهن با آتش اندوه های تاریخ و اسطوره ها و افسانه های هزاره های سپری شده، افروخته است. 

 آنتونیو رودریگز 

ال ناسیونال ، 23 مه 1976